Σε μια ρημαγμένη των αξιών μας εποχή, έρχεται εκείνος και μου μιλάει σε προσωπικό επίπεδο. Μου εξηγεί ότι, δεν κατάλαβα σ΄ εκείνη την γκρίζα εποχή και αργότερα, όταν παραμέρισε, για να μην αναγκασθεί να παραβιάσει τις αρχές του.
Και μου υπενθυμίζει τα λόγια του αγαπημένου του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη… “Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα, έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.”
Για σκέψου έχουμε πολιτικούς που δεν φοράνε το κοστούμι της δημαγωγίας και μου αποκαλύπτουν τα πάντα κοιτώντας με στα μάτια.
Ο εκδοτικός οίκος Gutenberg έδωσε το εξώφυλλο του νέου βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα με τίτλο «Ιθάκη», που σε μας θα φτάσει στα τέλη τούτου του μήνα.
Το βιβλίο, είναι μια πολιτική αφήγηση με στοιχεία θρίλερ, που ξεδιπλώνει τα γεγονότα της περιόδου 2015–2019 – από το δημοψήφισμα και τις κλειστές τράπεζες μέχρι τις καταιγιστικές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και τις συναντήσεις με ηγέτες όπως Μέρκελ, Ολάντ και Πούτιν.
Η Ελλάδα στα πρόθυρα εξόδου – και ένας πρωθυπουργός απέναντι σε όλους
Ο Αλέξης Τσίπρας καταγράφει, με ωμότητα και αυτοκριτική διάθεση, τις δραματικές ώρες που καθόρισαν τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, οι εσωτερικές συγκρούσεις και οι πολιτικές αποφάσεις που έκριναν το μέλλον της χώρας ξεδιπλώνονται χωρίς ωραιοποιήσεις – με ένταση και ρυθμό που θυμίζουν κινηματογραφική αφήγηση.
Η Ιθάκη δεν αποτελεί απλώς πολιτικό χρονικό· είναι και μια προσωπική εξομολόγηση. Ο πρώην πρωθυπουργός επιστρέφει στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, στη μαθητεία του στην Αριστερά μέσα από την ΚΝΕ και στη διαδρομή που τον οδήγησε να γίνει ο νεότερος πρωθυπουργός της ελληνικής ιστορίας.
Με ύφος που συνδυάζει τη λογοτεχνική γραφή με την πολιτική μαρτυρία, ο Τσίπρας φωτίζει όχι μόνο τις δικές του επιλογές, αλλά και τις συνθήκες που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη Ελλάδα.
Η Ιθάκη δεν είναι, όπως τονίζει ο ίδιος, ένα βιβλίο για το παρελθόν, αλλά μια διακήρυξη ελπίδας και ένα κάλεσμα για προβληματισμό πάνω στο σήμερα και το αύριο.
Στο τελευταίο κεφάλαιο, συνοψίζει αυτό το όραμα με μια φράση που λειτουργεί σαν πολιτική και υπαρξιακή προειδοποίηση: «Ένας λαός που σταματά να ονειρεύεται το καλύτερο, είναι έτοιμος να αποδεχτεί το χειρότερο».
