Ενστιγματική καλημέρα σε όποιους αγαπώ! Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

— Φταις, εσύ!

— Φταίει αυτός!

— Φταίει αυτήί!

— Φταίτε εσείς!

— Φταίνε αυτοί!

— Φταίνε αυτές!

Αν καταλάβατε, ο μόνος που δεν φταίει είναι ο Φταίχτης!

Δεν έχει ανάγκη ο Δημήτρης Λουλές, με την καλοκάγαθη τεράστια καρδιά, Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, να θυμίσω ότι είναι γιος του μπάρμπα Κώστα Λουλέ και της, με δωρεά αγγέλων, Μαρίας Λουλέ. Αν το κάνω είναι γιατί ο πατέρας του. Χορτάτος, μεγαλογαιοκτήμονας μπάρμπα Κώστας Λουλές, όσο κι αν ποτέ δεν απίστησε στο Κόμμα (ένα είναι το Κόμμα, το ΚΚΕ). ΠΟΤΕ δε δίσταζε,- όπως άλλωστε και ο Αντώνης Αμπατιέλος, να τα βάζει ευθαρσώς και με αυτόν τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ και όλο το Πρεζίντιουμ, επαναλαμβάνοντας “Οροστατών και Ορθοβαδίζων”.

Λοιπόν, όταν ο Γρηγόρης Φαράκος, έχει αποφασίσει να αποσυρθεί από τα πολιτικά δρώμενα. Όχι χάριν σκέρτσων allez-retour marketing. Ο Δημήτρης Λουλές τού προτείνει, με ιστορική επιμέλεια Δημήτρη Λουλέ, να γράψει.

Ο Σύντροφος μου, Γρηγόρης Φαράκος, μού λέει:

—‘Εχε υπόψη σου, αν αρχίσω να γράφω. Αυτά που έχουμε περάσει θα είναι τίποτα, μπρος σε αυτά που θα περάσουμε.

—Ο Μακρυγιάννης, τού απαντώ,δεν ήξερε γράμματα κι έγραψε. Θα είμαι πάντα δίπλα σας. Όλες οι ερωτευμένες το ίδιο, νομίζω, απαντούν.

Ο Φαράκος αρχίζει μια επώδυνη προσπάθεια έρευνας και μελέτης Αρχείων του εσωτερικού και του εξωτερικού που γίνεται, περισσότερο περιπλόκη, απ΄ το γεγονός ότι η Ιατρική Επιστήμη διχάζεται όταν ο Φαράκος εμφανίζει άσχημα στοιχεία υγείας. Αν πληρώναμε τον καθένα ξεχωριστά από τους γιατρούς. Τον επί κεφαλής των Ασκληπιάδων Δημήτρη Κρεμαστινό,  τους Δημήτρη Κελέκη, Σωτήρη Τσιόδρα, Ελένη Πισιμίση. Πολλές και πολλούς παραλείπω, ας με συγχωρήσουν. Αν πληρώναμε τα απανωτά ιατρικά συμβούλια τους, θα μπορούσα να πω, ότι το κάνουν για να μάς αφήσουν στην ψάθα. Δ Ε Ν είναι έτσι. ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ. Κάθε φορά που κατακτάμε ένα ψίχουλο γνώσης το άγνωστο εκατομμυριοπλασιάζεται. Και δυστυχώς τα κονδύλια, από το ψωμί των ανθρώπων αντί να πάνε στην επιστημονική έρευνα, τα τρώνε οι εξοπλισμοί.

Ας ξαναπιάσω όμως το νήμα από εκεί που το άφησα. Το δίλημμα που έβαζαν οι καθόλα άξιοι ιατροί ήταν: “Συνεχίζουμε με εμπιστοσύνη στην ιατρική επιστημονική φροντίδα”. Ή με “Αχ, και βαχ σκύβουμε στην κακομοιριά μπες βγες στα Νοσοκομεία”. Επιλέξαμε συνειδητά τον πρώτο δρόμο. Έτσι, ο Γρηγόρης Φαράκος έγραψε βιβλία, αρκετά σε απανωτές εκδόσεις, τα οποία δεν αφορούν μόνο τον έρημο κατασπαραγμένο τόπο μας.

Περιορίζομαι για τα βιβλία και για τον Άνδρα- Αρσενικό Άνθρωπο Γρηγόρη Φαράκο, στα σχόλια του ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΟΥ Ιστορικού του 20ου αιώνα Έρικ Χομπσπάουν. Γράφει:” Αυτός ο διακεκριμένος διανοούμενος Γρηγόρης Φαράκος”. Αντιγράφω από επιστολή και δημόσια ανακοίνωση του διακεκριμένου διεθνώς Ιστορικού Τζων Ιατρίδης”Ο Φαράκος μάς άνοιξε τα μάτια”.

Αυτός ο Γρηγόρης Φαράκος,το τέρας ψυχραιμίας και αυτοκυριαρχίας.Μια μέρα αχάραγα. Το έχω ξαναπεί, αλλά θα το ξαναπώ. Με περιμένει, κατά το συνήθειο μας, με ζεστό καφέ. Μού δείχνει το φωτοαντίγραφο ενός αρχειακού ντοκουμέντου και μού λέει:

—Δες τί συνέβαινε όταν εγώ ρισκάριζα το κεφάλι μου. Μα, πώς να αποκρύψω ότι δεν ήμουν πάντα ανίδεος, παράτολμος νέος;

—Να μην το αποκρύψετε! Έρχεται πάραυτα στα χείλη μου.

Δ Ε Ν χρειαζόταν την απάντηση μου. Ήξερε, όπως η γυναίκα στη “Σονάτα του Σεληνόφωτος” του Γιάννη Ρίτσου ότι: “Καθένας μοναχός προχωράει στον έρωτα, στη δόξα και στον θάνατο”. Χωρίς να μπει στη Λέσχη των αντικομμουνιστών ήξερε και είχε αποφασίσει πού θα πάει. Αυτός ήταν ο Γρηγόρης Φαράκος, όπως τον ερωτεύτηκα και εξακολουθώ να είμαι ερωτευμένη μαζί του. Εραστής! Κάτι ανάμεσα σε Τσε Γκεβάρα και Ρόμπερντ Ρέντφορντ, μέχρι και τα τέλη του Γενάρη του 2007. Μετά έγινε η μεγάλη έκρηξη και έφυγε.

Πολλές φορές τον αναζητώ όπως στο “Σατινένιο γοβάκι” ο Πωλ Κλωντέλ.

—-“Είσαι η μερίδα μου πάνω στη γη” τού φωνάζω.

—-Κι εκείνος πάντα απαντάει:” Και η δική μου μερίδα! Σε αγαπώ 1/dl στη νιοστή”.

Ωστόσο, σταματώ στη σελίδα… και στη σελίδα… του Γρηγόρη Φαράκου, “Μαρτυρίες και Στοχασμοί”. Εξομολογείται:” Ντρέπομαι”. Και σε άλλο βιβλίο:” Οι δυο όψεις της Ιστορίας” πάλι “Ντρέπομαι”.Κι αλλού κι αλλού…στα γραπτά του. Η ντροπή.

Ανταριάζομαι. Μπρος στο βωμό αδυσώπητου καιροσκοπισμού των ημερών. Βλέπω έναν πρακτικό (μόνο;) άνθρωπο να λέει ειρωνικά: “Τί θα πει ντροπή; Ά! Εγώ τη μόνη διαδικασία που βρίσκω απόλυτα ικανοποιητική είναι το αποτέλεσμα. Μόνο αυτή μετράει για τα τιμαλφή που μόνο εγώ θα σώσω!”.

Αιδώς, Αργείε! Αιδώς!

~~

Κάποτε, τέτοια εποχή με τα “κίτρινα φύλλα, πάνω στους λευκούς ώμους των αγαλμάτων” του Ανατόλ Φρανς, στεκόμαστε χέρι -χέρι με τον Σύντροφο μου μπρος στο “Φιλί” του Ροντέν. Με αυτό το φιλί, που ανακατεύει μέσα μου σκέψεις και παραληρήματα καρδιάς, θα ήθελα να ανταμώσουμε έστω και δια – δικτύων φίλες και φίλοι.

Ένα οζίδιο στον αριστερό λοβό του πνεύμονα μου, έφερε το πάνω κάτω. Δεν ξέρω ακριβώς τί θα συμβεί και πότε. Αλλά δε θα ήθελα να εξαφανιστώ από τα γενέθλια και τις γιορτές σας χωρίς τις ευχές μου. Να μην έχω προλάβει να πω:

—Ντροπή! Αιδώς Αργείε!

— Αιδώς περιτρεχάμενοι Αργίτες! Ένθεν κακείθεν!

Εάν νομίζετε ότι μπορείτε να τα βάλετε με ένα φιλί δυο ερωτευμένων.

Απατάσθε!

Πλάνην οικτράν!