της Νίνα Ναχμία
Πολλά μας είπαν οι υποψήφιοι Δήμαρχοι, πολλά μας έταξαν, που έτσι και είχαμε πιστέψει πως θα κάνουν τα μισά μόνο, θα είμαστε πεισμένοι πως θα ζήσουμε στην ιδανικότερη χώρα του κόσμου. Αλλά, άλλα λέει η εξουσία κι άλλη είναι η ουσία, γιατί αυτά τα έχουμε ακούσει πολλές φορές και δεν μας παίζει …θέατρο.Όπως πάντα, θα στολίσουμε την βιτρίνα και δε βαριέσαι, στα παρασκήνια ας γίνεται… των σκουπιδιών, της βρωμιάς, της διαφθοράς και της αθλιότητας. Και μια από τις αθλιότητες, τις χειρότερες, στα παρασκήνια κάποιων περιοχών, είναι τα στέκια των ναρκομανών. Των χαπάκηδων και των ενεσάκηδων. Παιδιά, που έχουν καταντήσει οι σκιές τους, περιφέρονται με ένα κοκαλιάρικο χέρι στους δρόμους ζητιανεύοντας τη δόση τους. Μετά, ξαναγυρίζουν στην άθλια γωνιά κάποιου ερειπωμένου σπιτιού, τρέμοντας από το κρύο, την πείνα και προσπαθούν να κουρνιάσουν την δυστυχία τους.
Δεν μπορώ να πω πως αυτό είναι θέμα αποκλειστικά Δημοτικού «άρχοντα», αλλά είμαι σίγουρη πως ένας ευαίσθητος Δήμαρχος πολλά θα μπορούσε να κάνει. Να δημιουργήσει περισσότερες στέγες γι’ αυτά τα άτυχα πλάσματα που μια στιγμή αδυναμίας τους έφερε σ’ αυτή την κατάντια. Κάποτε είχαν κι αυτά το ζεστό τους σπιτάκι και την στοργή των δικών τους. Τα θυμούνται με λαχτάρα, αλλά ο δρόμος τους δεν έχει επιστροφή. Να μην τους φέρονται λοιπόν σαν σκουπίδια, όπως συχνά γίνεται. Να δείξουν αγάπη για το πρόβλημά τους. Να τους ζεστάνουν, να τους βοηθήσουν, να τους παρηγορήσουν. Να μην κατηγορούνται και φυλακίζονται, ενώ οι θύτες τους αρμενίζουν και επανέρχονται δριμύτεροι.
Αυτά σκεφτόμουν επιστρέφοντας χθες από την Ομόνοια, που ένα παιδί, δεν θα ήτανε είκοσι καλά καλά, μου άπλωσε το κοκαλιάρικο χεράκι του για …βοήθεια. Στα μάτια του, ήταν απλωμένη η απελπισία. Δεν τον ένοιαζε αν είχε να φάει για μέρες. Επειγότανε να βρει λεφτά για τη δόση του, για να μην υποφέρει.
Κατά τ’ άλλα, καλά πάμε. Ζούμε στον ονειρικό μας κόσμο. Για το μόνο που έχουμε σκάση, είναι αν η Κοκκίνου ερωτεύτηκε, ή είναι όπως πρώτα, «κουλ» και ψύχραιμη.
Αν θα φάμε κουφέτα από τον Αρναούτογλου, ή θα πάμε σε άλλον γάμο να τα φάμε που θα μας έρθει πιο εύκολος.
Αν οι φιρμάρες κλείσανε μαγαζιά για να πάμε να τους τα ρίξουμε ν’ ανέβει το κασέ τους, αν ο Γκλέτσος θα ξανατσακωθεί με την Τριφύλη να κάνουμε χαβαλέ. , και διάφορα άλλα τέτοια, εξόχως επιμορφωτικά. Έτσι και δεν έχει χτυπήσει την πόρτα μας η συμφορά, δεν πα να καεί το σύμπαν! Ευρώπουλο δεν δίνουμε. Αυτά είναι κυρίες και κύριοι. Μόνο για κάτι τέτοια νοιώθουμε πια… συγκίνησις. Αυτό είναι. Του μπικ ορ νοτ του μπικ. Το άλας κάλας. Να παρασύρεσαι από τον κόσμο της μαγείας κι ας είναι φούμαρα σαν αυτά που ακούμε από κάτι κότες που, σου λένε πως γεννήθηκαν στο Κωλονάκι και τους σερβίριζε μπάτλερ μετα λιβρέως και αντί να τις δείρουμε τις θαυμάζουμε. Την πεις δεν την πεις την καταγωγή σου, φαίνεται από την αγωγή σου, κυρά μου. Κι αν είσαι τόσο «ματσό,» να σου πω κάτι για τους χαπάκηδες των Αθηνών, μπας και συγκινηθείς; Τόσα τσέπωσες εν αδίκω, δώσε και κάτι εν δικαίω. Πού ξέρεις καμιά φορά. Γιατί, από το… παρα-κράτος του …Βοκτάς, έχω τελείως απελπιστεί.
