της Δήμητρας Γκουντούνα
Το χρήμα δεν έχει χρώμα, δεν έχει πατρίδα και πολύ περισσότερο ιδεολογία. Πάμε και εμείς μετά από 200 χρόνια υποταγής (είχαμε και κάποια μικρά διαλείμματα φωτεινών ηγετών που τους έφαγε η μαρμάγκα) να πούμε στους καρχαρίες ότι το αίμα που σας προσελκύει των Ελλήνων είναι μεν κόκκινο αλλά…
Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στα χρονικά τέτοιος ωμός εκβιασμός, σε Χώρα. Τέτοιες εναλλαγές στις διαθέσεις των ‘’δανειστών’’ που σε κάθε μας υποχώρηση ζητάνε και κάτι παραπάνω. Και ο πιο αφελής καταλαβαίνει ότι αν και έχουν παραδεχθεί ότι έκαναν λάθος ,το λάθος όμως ήταν επί τούτου. Και ο πιο αφελής καταλαβαίνει ότι ο γεωπολιτικός χάρτης αλλάζει και ο πόλεμος είναι προς τα πού θα πάμε, η σε ποιο μπλόκ θα μας παραχωρήσουν οι ηγεμόνες της Ευρώπης. Πέφτει και καμιά πιστολιά γύρω – γύρω για να σκύψουν το κεφάλι οι πιο θαρραλέοι. Δεν ξέρω πως το βλέπει ο Πρωθυπουργός, το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι το παλεύει, τώρα πως το παλεύει θα το δούμε στο τέλος. Και αυτό που θα δούμε επίσης είναι πόσο φοβισμένοι και συμβιβασμένοι είμαστε. Δεν αναζητάει κανείς Κολοκοτρώνηδες και Καραϊσκάκηδες, τούτη η χώρα τους έχει θάψει χρόνια τώρα και δεν ξέρω αν θα τους ξαναγεννήσει. ξέρω μόνο ότι αυτό που έχουν καταφέρει είναι να μας βάλουν το φόβο και την μελαγχολία στην ψυχή μας. Εκεί που πήγαμε να ονειρευτούμε έρχεται το τέρας από πάνω μας και μας φωνάζει τα κεφάλια μέσα. Έχω μια φίλη πολύ γνωστή δημοσιογράφο που με παίρνει μες τη νύχτα και με ρωτάει ο Τσίπρας ζει; Στην αρχή ταραζόμουνα, σηκωνόμουν, έψαχνα τις ειδήσεις και την καθ΄ησύχαζα. Μου εξηγούσε λοιπόν, ότι έχει φόβο μέσα της ότι δεν θα αφήσουν αυτή την Κυβέρνηση να συνεχίσει. Ξέρεις μου εξηγεί τι σημαίνει αριστερά για εκείνους που στράγγιζαν τη χώρα τόσα χρόνια; Ξέρω, ξέρω, της απαντούσα αλλά να κοιμηθούμε τώρα, γιατί ο Τσίπρας είναι μια χαρά και εγώ είμαι έτοιμη για νευρικό κλονισμό αν δεν μ΄ αφήσεις να κοιμηθώ. Έτσι πέρασαν οι πρώτες πενήντα ημέρες, με την συνάδελφο να μην ησυχάζει και εγώ να εκνευρίζομαι…Τα πράγματα όμως ήρθαν καπάκι. Σιγά – σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει να κυβερνάει πρώτη φορά η Αριστερά, τι σημαίνει να βγαίνει μια Κυβέρνηση από το Λαό για τον Λαό και να λέει ΟΧΙ… Έτσι άρχισα τις νύχτες να σηκώνομαι και να ψάχνω τις ειδήσεις,για ανατροπή για κάποια στραβή ώστε να μας πιάσει η τανάλια. Άρχισα να παίρνω εγώ τη συνάδελφο για να μου κάνει καμιά ανάλυση σαν παλαιότερη να μου δώσει την εμπειρία της. Αλλά με το που σηκώνει το τηλέφωνο η ερώτηση και η αγωνία είναι πάντα ίδια. Ο Τσίπρας ζει; Ζει και βασιλεύει της βάζω τις φωνές. Τότε τι με πήρες; μου απαντάει… και μου κλείνει το τηλέφωνο… Και εγώ μένω με την απορία γιατί άραγε τόσες ημέρες με ρωτάει αν ο Τσίπρας ζει;;;
