Η γέννηση και η εξέλιξη του Συνδικαλιστικού Κινήματος σε κάθε χώρα ακολούθησε την δική της ιδιότυπη πορεία .Του Μιχάλη Παναγιώτου.
Αυτό ισχύει και για τον Ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, στον οποίο το συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίστηκε με σχετική χρονική υστέρηση σε σχέση με αυτό των χωρών της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης.
Στην ανάλυση της Ιστορίας του Ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος , μπορούμε να διακρίνουμε τρεις περιόδους. Κριτήριο είναι τόσο οι ευρύτερες κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις, όσο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Συνδικαλιστικού Κινήματος.
Πρώτη Περίοδος 1875 – 1918
Η πρώτη περίοδος αρχίζει με την εκδήλωση των πρώτων απεργιών στη Σύρο και κλείνει με την
ίδρυση της ΓΣΕΕ το 1918.
Τα Ελληνικά Εργατικά Σωματεία εμφανίστηκαν στο τελευταίο
τέταρτο του 19ου αιώνα (1875 και
μετά ) , όταν αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού που πλεόναζε
στην ύπαιθρο μετακινήθηκε στα
αστικά κέντρα και άρχισε να παίρνει την μορφή μιάς τάξης
κτημόνων ημερομίσθίων εργατών . Στο
μεταξύ , η σταθερή απασχόληση σαυτά τα βιομηχανικά και
εμπορικά κέντρα , δημιούργησε μια
μόνιμη εργατική τάξη.
Ο πρώτος σύνδεσμός εργατών , σύμφωνα με τις γραπτές
μαρτυρίες, έγινε το 1879 από τους
ξυλουργούς των Ναυπηγείων της Νήσου Σύρου.
Η αδελφότητα αυτή έκανε τον ίδιο χρόνο και την πρώτη απεργία
σαν μια προσπάθεια
αντιμετώπισης των συνεπειών της κρίσης που μείωσε κατά 30%
την αγοραστική δύναμη των
αμοιβών τους.
Ακολούθησε μία απεργία στην Αθήνα και τον Πειραιά το 1882 και η
μεγάλη απεργία των
Μεταλλωρύχων στο Λαύριο και σε άλλα μεταλλευτικά κέντρα το
1883. Οι απεργίες αυτές έγιναν
πριν ακόμα δημιουργηθούν εργατικά σωματεία σαυτές τις πόλεις
Και άλλες απεργίες ακολουθούν
Σταθερά είναι τα αιτήματα για αυξήσεις μισθών , μείωση του
ωραρίου εργασίας σε .
10ώρες,γιαπροστασία από τα ατυχήματα και για παροχή ιατρικής
περίθαλψης.
Στην ουσία οι πρώτες εργατικές οργανώσεις παρέμειναν μέχρι το
1910 φιλανθρωπικά και
αλληλοβοηθητικά σωματεία. Αποδίδανε δε, πρωταρχική σημασία
στην ευημερία των μελών τους
με την δημιουργία αλληλοβοηθητικών ταμείων.
Το 1910 δημιουργήθηκε στην Αθήνα μια Κεντρική Οργάνωση των
Εργατικών Σωματείων. Τα
πρώτα σημάδια, για μια αποτελεσματική ενότητα των εργαζομένων
εμφανίζονται στις 3 Δεκεμβρίου του 1908.
Οι 28 εργατικές οργανώσεις που υπήρχαν τότε, οργάνωσαν μαζικές
διαδηλώσεις ενάντια στην φορολογία των μη δυνάμενων
πλέον να ανθέξουν εργατικών και επαγγελματικών τάξεων .
Ο Α Παγκόσμιος πόλεμος, δεν εμπόδισε την γοργή ανάπτυξη του
Ελληνικού Συνδικαλισμού.
Το 1917 υπήρχαν 206 εργατικά σωματεία με 44.230 μέλη,
συνολικά. Το 1918 οι ζυμώσεις για μιά
κεντρική οργάνωση των Συνδικάτων στην Ελλάδα, προήλθαν από
το Εργατικό Κέντρο
Θεσσαλονίκης, στο οποίο κυριαρχούσε η Ελληνοερβαική
Συνδικαλιστική Κοινωνική Ομοσπονδία ΦΕΝΤΕΡΑ.
Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης με την σύμπραξη του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και του Πειραιά , συγκάλεσε μια Πανελλαδική συνδιάσκεψη των συνδικαλιστικών Οργανώσεων για τη δημιουργία Εθνικού Κέντρου.
Στο συνέδριο πήραν μέρος αντιπρόσωποι από 44 σωματεία που
αντιπροσώπευαν περίπου 60.00
εργαζόμενους , σε σύνολο 75.000 οργανωμένων μελών. Η
κατάληξη της πρώτης Πανελλαδικής
Συνδιάσκεψης ήταν η δημιουργία ενός Εθνικού Συνδικαλιστικού
κέντρου με την προσχώρηση
Εργατικών Σωμετείων, Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών.
Σημ:η συνέχεια της ιστορικής διαδρομής θ΄αναρτηθεί το Σάββατο.
