Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Τελικά είμαστε πολύ περίεργη ράτσα. Δεν μας πιάνεις πουθενά. Κι επειδή δεν γίνομαι κατανοητός, μπαίνω κατ’ ευθείαν στο «ψητό».
Θα μιλήσω για τον εαυτό μου, καθώς πιθανότατα όσα θ’ ακολουθήσουν θα βρουν τους μισούς από εμάς σύμφωνους και τους υπόλοιπους Έλληνες να μουτζώνουν με χέρια και με πόδια. Όπως και να έχει πάντως, ο καθένας πρεσβεύει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό για την «πάρτη» του.
Τι ήταν να διαβάσω ότι έρχονται 160 γερμανοτσιολάδες για να πατάξουν την φοροδιαφυγή κι αμέσως έσκασε το χαμόγελο στα χείλη μου. «Επιτέλους θα μπει μια τάξη» αναφώνησα από μέσα μου. «Δεν θα πληρώνω άλλο για όλους τους μεγαλοκαρχαρίες που κατασπαράζουν το δημόσιο», ήταν η πρώτη σκέψη για να προσγειωθώ και πάλι στην πραγματικότητα, που μου έφερε μια δεύτερη… ανάγνωση ότι είναι ίσως το πρώτο βήμα για ν’ αρχίσω να χάνω σιγά – σιγά τα κυριαρχικά μου δικαιώματα.
Από τη μία λοιπόν θέλω να έρθουν οι Γερμανοί «αδιάφθοροι» και να πιάσουν όλα τα λαμόγια που με την ανοχή του κράτους και των διεφθαρμένων εφοριακών χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, έχοντας ταυτόχρονα τεράστιες καταθέσεις στο εξωτερικό, από την άλλη όμως ποιος μου εγγυάται ότι με πρόφαση το συγκεκριμένο έργο δε θα αρχίσουν να μπουκάρουν παντού.
Άσε που σας έχω και καλύτερο! Επειδή μια σοφή λαϊκή ρήση λέει «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», μπορεί να τους διαβρώσουμε τόσο πολύ που να τους κάνουμε χειρότερους από τα μούτρα μας και τελικά να λαδώνονται περισσότερο κι από τα δικά μας τα φυντάνια.
Κάπως έτσι μου ήρθε στο μυαλό το παλιό καλό ανέκδοτο για τις ρεμούλες και τους υπουργούς όπου ο Γερμανός είχε φτιάξει ένα φανταστικό έργο 100 εκατομμυρίων ευρώ και είχε βάλει στην τσέπη μόλις ένα εκατομμύριο, ο Ιταλός ένα μέτριο έργο ίδιας αξίας και είχε τσεπώσει 20 εκατομμύρια και ο Έλληνας δεν είχε φτιάξει καν τίποτα και είχε στις καταθέσεις του 100 εκατομμύρια ευρώ.
Αποφάσισα λοιπόν (ας είναι και κατάντια) ότι προτιμώ να βάλει κάτι ψιλά στην τσέπη ο γερμανοτσολιάς, αλλά τουλάχιστον να δω το έργο!
