Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Δεν ξέρω αν είναι η θλίψη και η κατάνυξη της Μ. Εβδομάδας ή η κατάθλιψη που έχει κάτσει σαν βαρίδι στο βυθό της ψυχής μας. Όπου κι αν γυρίσω το κεφάλι μου, με όποιον κι αν μιλήσω, το ίδιο πράγμα. Πρόσωπα σκυθρωπά, φωνές πνιχτές, βλέμματα κατεβασμένα.
Όλοι φοβισμένοι, περιμένουν τις εκλογές για να λυτρωθούν ή να δουν επιτέλους τον πάτο του βαρελιού. Ακόμα κι αυτό είναι λύτρωση, σε μία χώρα που για δυόμιση και πλέον χρόνια οι πολίτες της ζουν καθημερινά την ανασφάλεια του αύριο.
Δυστυχώς, δεν βλέπω φως στον ορίζοντα και όλα όσα θα πω παρακάτω είναι μία προσωπική αίσθηση που απεύχομαι να συμβεί, γνωρίζοντας ότι ίσως γίνω «γραφικός» ή κινδυνολόγος. Σίγουρα, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου και εύχομαι ολόψυχα να μην επαληθευτώ ούτε σε μία λέξη απ’ όσες θα παραθέσω.
Καθ’ όλη τη διάρκεια τούτης τη κρίσης νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε μία συνεχή αντιπαράθεση μεταξύ μας. Ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίων δημόσιων υπαλλήλων, πολίτες εναντίων αστυνομικών, έλληνες εναντίων αλλοδαπών, δεξιοί εναντίων αριστερών, υποταγμένοι εναντίων ανυπότακτων και ο κατάλογος μπορεί να γίνει πολύ μακρύς.
Μ’ έναν ακαθόριστο αλλά έντεχνο τρόπο φωλιάζουν ένα απίστευτο μίσος μέσα μας, που δεν έχει να κάνει με τον πόνο του καθενός, αλλά εκμεταλλεύεται τούτο τον πόνο. Και δηλητηριάζει μ’ έναν αργό και βασανιστικό τρόπο την ψυχή μας.
Τα λόγια μου θέλω να είναι ξεκάθαρα και πιστεύω ότι μας οδηγούν στο μίσος και τον αλληλοσπαραγμό. Αυτό δηλαδή που απεύχεται κάθε λογικός και νοήμων άνθρωπος και δεν αξίζει σε κανέναν λαό. Πολύ περισσότερο όταν τούτη η δύσμοιρη χώρα, το έχει ζήσει και παλαιότερα.
Όχι, δεν είμαι παπαγαλάκι κανενός και είμαι ο πρώτος που γελάω με τα φερέφωνα της εξουσίας που πασχίζουν με τις ειδήσεις και τα πρωτοσέλιδά τους να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του δικομματισμού. Αντίθετα θα νιώσω ντροπή για τη φυλή μας, όχι αν δώσει και στους δύο μαζί 40%, αλλά ακόμα και πάνω από 30%. Όμως δεν μπορώ να βγάλω αυτή τη σκέψη απ’ το μυαλό μου, ότι η επόμενη ημέρα των εκλογών δεν θα βρει την Ελλάδα ίδια. Και εύχομαι αν συμβεί κάτι κακό, να είναι η παλιά μας η δραχμούλα και να μη χυθεί αδερφικό αίμα.
