της Νίνας Ναχμία
Τα παρτάκια και γενικά όλα τα κοσμικά τζερτζελέκια, τα βλέπω κάπως προς το πολύ «καραγιαπί» του και δεν γουστάρω καθόλου να πάω να σοβατίσω! Κατά κανόνα λοιπόν δεν πάω. Τώρα τι μου ήρθε να ανταποκριθώ σ’ αυτή την πρόσκληση που έλεγε πως θα τους τιμήσω άμα πάω. Ξέρω κι εγώ; Μόνο ο Θεός κ’ η ψυχολόγα μου, (αν είχα), θα ήξερε. «Δουλειά δεν είχε η άσχετη κι έπλαθε κουλουράκια».
Είδα, που λέτε, εκεί κάτι υποβόσκοντα ξανθόμαλλα κατσικάκια και γαλόπουλα ελευθέρας βοσκής να φυλάει το ένα το άλλο σε στιλάκι «ζε τεμ» που μου’ φυγε τελείως η ούγια, γιατί αυτά ταύτα τα γαλόπουλα και τα κατσικάκια τα έχω ακούσει πολλάκις ν’ αναμασούν πολύ κακά λογάκια το ένα για το άλλο. Τόσο κακά, που αν το ξέρανε, αντί για φιλί θα κόβανε… αφτί. Μόλις όμως έρθουν φάτσα-φάτσα, μελώνει η μπουγάτσα για τη μάπα που εξέπεμπαν τα δηλητηριώδη τους αέρια. Τι «λατρεία μου!», τι «φως μου!» τι «πόσο σ’ έχω επιθυμήσει», και, «γιατί να μη βλεπόμαστε, που τόσο αγαπιόμαστε!» και άλλες τέτοιες γιουβετσάδες, να σου’ ρχεται ένα ξέρασμα σαν από κακιά ίωση. Και πού ν’ αφήσουν την βοθροποιημένη μάπα από το φιλορούφηγμα. Τόσο που να λες: «βρε εγώ ήμουν που άκουσα αυτά που λέγανε, ή αυτοί είναι άλλοι και τους βλέπω για τους ίδιους;»
Να παθαίνεις δηλαδή ένα «αράουτ» και να χάνεις τελείως την μπάλα. Κι επειδή εγώ πολύ με φοβάμαι μην χτυπήσω καμιά σέντρα και βρω δοκάρι και γίνω του εισαγγελέα το ανάγνωσμα, αποφεύγω σαν το διάολο το λιβάνι αυτές τις προσκλήσεις. Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι; Μου λέω: «Βρε κάτσε στο σπιτάκι σου να έχεις και το ποινικό σου μητρώο ακηλίδωτο» Εδώ που τα λέμε, δεν με πολυεμπιστεύομαι πως δεν θα κάνω την στραβή μου και άντε μετά, να την ισιώνω. Γιατί πώς να μη μου ανάβουν οι γλόμποι όταν βλέπω όλο αυτό το ζαβαλοσκούπιδο που στην καλύτερη περίπτωση θα το ήξερε μόνο η μάνα του, να μου το παίζει υπεράνω κοινωνία. Και βέβαια ούτε καν που περνάει από το «άδειο» του πως η αξία δεν είναι στη φήμη που αποκτήθηκε με δόλιους και ανήθικους τρόπους, αλλά σ’ αυτό που έχεις αποταμιεύσει στο νιονιό σου, που όταν ανοίγει το κουτάκι με τις βλακείες δεν το αναχαιτίζεις με τίποτα.
Άσε που την ψωνίζουνε και ως κουλτουριάρηδες και λένε ότι τους βαρέσει και σ’ όποιον αρέσει. Και μια αυτοπεποίθηση να σπάει κόκκαλα! Αλλά τι θέλω εγώ και μπλέκω στα καλά καθούμενα να μου ανεβαίνει η πίεση και να λέω πως όπου να ναι το τσακώνω το εγκεφαλικό. « Βρε, θα κάτσω σπίτι, θα κάτσω σπίτι και για κανέναν πια δεν πρόκειται να βγω .»
