Του Διονύση Μεσσάρη Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου και την ζωή μου. (Καλή η εισαγωγή μου δεν βρίσκετε); Εγώ εκλιπαρούσα επί μακρόν να σταματήσει ο

του Διονύση Μεσσάρη Πάντα η έλευση του λυκαυγούς μου έφερνε μελαγχολία και ζοφερές σκέψεις. Ίσως επειδή την έχω συνδέσει με ραντεβουδάκια άτυχων ερωτικών σχέσεων, με προετοιμασία

του Διονύση Μεσσάρη Εκείνο το βράδυ είχα τα γιορτή μου και έτσι πήγα νωρίς για ύπνο, μετά από ένα πλήθος από ευχετήριες τηλεφωνικές κλήσεις και

του Διονύση Μεσσάρη Βαδίζω χωρίς να παραμιλώ, απλά παρα-σκέπτομαι. Δίπλα μου η κυκλοφορία του δρόμου έχει σχεδόν αδρανοποιηθεί. Άνθρωποι προσπερνούν αδιάφοροι σε πολύ αργή κίνηση

του Διονύση Μεσσάρη Να ‘μαι πάλι για άλλη μία φορά ολομόναχος στους δεκαπέντε δρόμους, αυτή τη φορά εποχούμενος. Η ώρα είναι περασμένη και όλοι οι καθώς πρέπει

του Διονύση Μεσσάρη Να ‘μαι πάλι στο κρύο πεζούλι καθισμένος. Πίσω μου ατελείωτα σκαλάκια. Ματώνεις να τα ανέβεις φεύγοντας με της καρδιάς το βουβό κλάμα, κινδυνεύεις να

του Διονύση Μεσσάρη Ρίχνω μία στοργική ματιά στα βιβλία μου. Περάσαμε πολλά μαζί, αγωνία, μόχθο, επιβεβαίωση, ρομαντισμό και άλλα πολλά από αυτά που αποτελούν την

του Διονύση Μεσσάρη Περιπλανιέμαι στους δρόμους αυτής της αγαπημένης αλλά και συνάμα άδικης πόλης, όπως ένας πλάνητας αστέρας που σαρώνει στην μοναχική του πορεία στο

του Διονύση Μεσσάρη Τον τελευταίο καιρό εγώ δεν κοιμάμαι καθόλου καλά. Υπόλογοι για αυτό είναι καμία εκατοστή λόγοι συν ένας γένους θηλυκού. Αυτοί είναι η

του Διονύση Μεσσάρη Βλέπω της βροχής τις στάλες να πέφτουν σε μία αργή χορευτική κίνηση. Βυθίζονται από ψηλά σε μία ήρεμη απέραντη υδάτινη επιφάνεια σαν

του Διονύση Μεσσάρη  Βρίσκομαι σε μία  πίστα αεροδρομίου. Είναι απίστευτη η αίσθηση που δίνει το περπάτημα πάνω σε μία στερεή επίπεδη απέραντη γκρίζα επιφάνεια. Τριγύρω,

Του Διονύση Μεσσάρη Την είδα να στέκεται ορθή σαν την Μήδεια σε βουβό ρόλο. Ένα πρόσωπο αρχαίας τραγωδίας. Φαινόταν μία πρώην καλοζωισμένη γυναίκα, κάποιας ηλικίας,