Μαρία Καραβέλη {Φοιτήτρια}
Γυρνάω τον χρόνο 13 χρόνια πίσω, τότε που θα πήγαινα στην Α’ Δημοτικού. Μια νέα ζωή με περίμενε στις σχολικές αίθουσες. Στις Α’ και Β’ τάξεις καθόμουν και στο ολοήμερο. Γύρναγα σπίτι στις 4 μετά το μεσημέρι και έπρεπε να διαβάσω τα μαθήματα της επόμενης μέρας, γιατί, βλέπεις, οι δασκάλες του ολοήμερου δεν μπορούσαν να διαβάσουν τόσα παιδιά.
Εχανα έτσι το απογευματινό μου παιχνίδι. Στην Γ’ Δημοτικού το ολοήμερο σχολείο τελείωσε. Αρχισε όμως το φροντιστήριο αγγλικών. Ξέχασα για τα καλά το απογευματινό παιχνίδι. Στην Ε’ Δημοτικού ξεκίνησα και φροντιστήριο γερμανικών. Προετοιμασία για το Γυμνάσιο, μου είπαν.
Πήγα Γυμνάσιο… ε, λίγο – πολύ η ίδια ζωή. Πρωί σχολείο, απόγευμα φροντιστήρια. Μέχρι που πέρασαν 3 χρόνια και πήγα Λύκειο. Εκεί να δεις γλέντι. Πανηγύρι κανονικό. Πρωί σχολείο, απόγεμα φροντιστήριο, διάβασμα μέχρι -πολύ- αργά το βράδυ. Αγχος, άγχος, άγχος!
Ηξερα όμως πως ήταν για το καλό μου. Πως όλες αυτές οι ώρες διαβάσματος, τα φροντιστήρια και οι στερήσεις που έκανα από την Α’ Δημοτικού θα με βοηθήσουν για το μέλλον μου. Θα είναι το μέλλον μου! Θα καταφέρω να μπω στη σχολή που θέλω και θα γίνω αυτό που θέλω εγώ! Οχι αυτό που μου επιβάλλουν οι άλλοι…
Μπαίνω στο δεύτερο έτος στη σχολή μου και η ψήφιση του νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση με ξυπνάει απότομα από το όνειρό μου. Από ένα όνειρο που βλέπω εμένα να μεγαλώνω και να είμαι κυρίαρχος του ίδιου μου του εαυτού, με τα θέλω και τα πρέπει τα δικά μου.
Μετά την πρώτη ανάγνωση για τις αλλαγές στα Πανεπιστήμια, μόνο ένα γιατί μπόρεσα να πω. Γιατί το κάνετε αυτό στην Παιδεία; Γιατί στα παιδιά σας; Τα έχετε ρημάξει όλα πια! Οχι και την ήδη ρημαγμένη Παιδεία! Αφού επιτέλους κατάλαβα τι και ποιος θέλει να περάσει η κ. Διαμαντοπούλου στα Πανεπιστήμια, συνειδητοποίησα ότι μόνον εγώ δεν είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου. Μικρά ρομποτάκια μού ήρθαν στο μυαλό, με ανθρώπινη μορφή, που όλα αυτά τα χρόνια προετοιμάζονται με τον τέλειο τρόπο -και πάντα ελεγχόμενα- για να μπουν σε Πανεπιστήμια τα οποία θα είναι ανοιχτά στην αγορά εργασίας και όχι στην κοινωνία. Μικροί επιστήμονες εξειδικευμένοι στο επάγγελμά τους και όχι στη ζωή. Για να συνεχίσουμε να ζούμε και ως εργαζόμενοι τη ρομποτική ζωή μας! Και κάπου εδώ μου έρχεται η φράση “ανθρωπιστική παιδεία” που μας έλεγε ο καθηγητής της Εκθεσης. Φαίνεται όμως πως μια φράση είναι μόνο και τίποτα παραπάνω. Πέρα από Αρχαία, Μαθηματικά, Ιστορία, Φυσική δεν μας έχει διδαχθεί ποτέ το τι είναι σεβασμός, κατανόηση, δικαιοσύνη, Δημοκρατία, κοινωνία, ανθρώπινες σχέσεις, συμπόνια, αλληλεγγύη… Μήπως τελικά είμαστε πιο αμόρφωτοι και από τους αμόρφωτους; Μήπως έφτασε επιτέλους ο καιρός να έχουμε ουσιαστικές αλλαγές και όχι τσαπατσουλιές, σύμφωνα με ευρωπαϊκά άλλα πρότυπα; Εδώ, κ. Διαμαντοπούλου (και κάθε Διαμαντοπούλου) είναι Ελλάδα και όχι Φινλανδία, Σουηδία, Αγγλία, Γερμανία.
Απλές σκέψεις κάνω μόνο. Δεν περιμένω απαντήσεις, γιατί λίγο – πολύ τις ξέρω. Τις έμαθα και αυτές από το Δημοτικό. Α! Κύριοι πολιτικοί, μια απάντηση μόνο στην ακόλουθη ερώτηση γιατί όταν κάναμε το μάθημα αυτό ήμουν άρρωστη. Ερωτήσεις τα ρομποτάκια επιτρέπεται να κάνουν; Συναισθήματα πρέπει να έχουν;».
