της Νίνας Ναχμία
Η ιστορία με τον Στρος-Καν δεν έχει τέλος και από ότι φαίνεται , σίγουρα του την έχουνε στημένη. Δεν μπορεί μετά που γλύτωσε από την καμαριέρα , που καθ όλα απεδείχθη πως τα ήθελε… ο απαυτούλης της και την μέγγενη του περίπλοκου αμερικανικού νομικού συστήματος, να γυρίζει στην πατρίδα του και ξαφνικά , να θυμάται ένα «σφόλι» πως το 2002 πήγε να την βιάσει κι αυτή ως «αβίαστη», έπαθε ψυχικό ταράκουλο.
Η ιστορία Στρος-Καν μου θυμίζει κάτι από υπόθεση Ντρέιφους, του Γάλλου λοχαγού εβραϊκής καταγωγής, όταν ο κακός και κατώτερος του Εστερχάζι , δεν μπορούσε να ανέχεται πως ένας εβραίος είναι πιο ψηλά από αυτόν, και με κατασκευασμένα έγγραφα τον κατηγόρησε για εσχάτη προδοσία, με αποτέλεσμα ο Ντρέιφους να καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη και να μεταφερθεί στο Νησί του Διαβόλου.
Κι αν δεν ήταν ο Ζολά να γράψει το «Κατηγορώ» και να δημιουργηθεί σκάνδαλο, δεν θα γινότανε ποτέ αναθεώρηση της δίκης, η οποία είχε διεξαχθεί την πρώτη φορά με πολύ πρόχειρο τρόπο και ο Ντρέιφους θα πέθαινε μόνος και ντροπιασμένος πολύ σύντομα κάτω από τις άθλιες συνθήκες , που του είχαν υποβληθεί χωρίς να μάθει κανείς την πραγματική αλήθεια. Αυτή η άθλια ιστορία αντισημιτισμού δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία στην αντισημιτική Γαλλία και ο λοχαγός Ντρέιφους δεν ήταν το πρώτο η το τελευταίο θύμα Η Γαλλία έχει δείξει πολλές φορές το αντισημιτικό αποκρουστικό πρόσωπό της. Ο Στρος-Καν είναι εβραίος, η γυναίκα του, επίσης με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και πρόσβαση στα ΜΜΕ. Εκλογές έρχονται. Ο Στρος ήταν ένα από τα φαβορί, Ούτε ότι θα σάπιζε στη φυλακή, ούτε Ο διασυρμός του εξόργισε πολλούς από τους συναδέλφους του, αλλά και την κοινή γνώμη, κράτησαν μια στάση σκανδαλωδώς ουδέτερη και αδιάφορη κάπως…..σαν ο Στρος να είναι το ξένο σώμα που μολύνει αυτούς τους… αμίαντους, ή κάπως σαν: ε’ μα του άξιζε και τα παθε!
Οι τυμβωρύχοι της ζωής μας, μας στέλνουν στην ανεργία και στην σύνταξη πριν την ώρα μας, μεταθέτοντας από Ταμείο σε Ταμείο την ευθύνη των πληρωμών. « Είμαι μόνο 55 χρονών», μου είπε φίλος και με πέταξαν από τα τώρα στην αναπαραγωγή, ενώ θα μπορούσα ακόμη τόσα πολλά να δώσω. Φοβήθηκα μ αυτά που ακούω και έφυγα νωρίτερα, η τώρα η στα 70, μου είπαν, όταν θα έχω σκεβρώσει από την πολύ δουλειά που ποιος ξέρει αν θα προλάβω να την πάρω και αν θα την πάρω. Κι αυτή που θα μου δώσουνε (έξι μήνες περιμένω κι ακόμα δεν την πήρα) θα είναι πετσοκομμένη. Και όλο και θα μου την πετσοκόβουνε, αυθαίρετα, πετσοκόβοντας και τα όνειρά μου να κάνω κάτι για τον εαυτό μου που τόσα χρόνια σκυμμένος πάνω από ένα γραφείο για 6 ώρες μεγαλώνοντας και σπουδάζοντας παιδιά δεν μπορούσα. Ένα ταξίδι. Μια έξτρα απόλαυση, ένα ταβερνάκι με τους φίλους χωρίς να τρέμω για το κάθε ευρώ που θα ξοδεύω. Α’ ρε φίλε δεν κατάλαβες πως η ζωή σου είναι πια επικηρυγμένη από τους άπληστους «μασταπιάνηδες» που μασούρισαν όλες τις απολαύσεις που ονειρευόσουνα;;;
Το τι την ευχαριστιέμαι όλη αυτή την «κιτρινίλα» των ταξί να με περιμένουν να θρονιαστώ στο πίσω κάθισμα και να είμαι Δε Τσιφ οφ δε γκειμ δεν λέγεται. Έτσι, θεά μου Νέμεσις, να γίνονται πολλά, να πολλαπλασιάζονται, για να πλησιάζονται, που έχω περάσει των παθών μου τον τάραχο, να τα τρέχω και να μην τα φτάνω, και να τα προσκυνώ σαν μουτουπάκι τον Αλή. Γιατί ο τάξι ντράηβερ που ήθελε να ευχαριστήσει το σαδιστικό του, σταματούσε πάντα 20 μέτρα πιο πάνω, να με δει να λαχανιάζω και με υποδεχότανε με το ένα φρύδι σηκωμένο και το άλλο τσαλακωμένο, ζητώντας να μάθει τον προορισμό μου και αν του γούσταρε να με πάρει ,αλλιώς να με πάρει και να με σηκώσει το ΕΚΑΒ, ως λιπόθυμη επί της πεζοδρομίας, με χέρι τεντωμένο ξυλιασμένο και με την γλώσσα κολλημένη στον ουρανίσκο να λέω τον προορισμό μου και μηνίσκο από την ορθοστασιάδα. Τώρα, ήρθε η δικιά μου σειρά Η εκδίκηση της Ορθούλας, που, πια, ως Καθιστούλα απολαμβάνει τις καλές υπηρεσίες της πολιτισμένης ταξικής συμπεριφοράς και εξυπηρέτησης.
Το έχω πει και θα το πω πολλές φορές πως όλα αυτά τα θριλεράκια και τα αιματοβαμμένα φιλμάκια με τα ποτάμια κετς απ ,με τριπλέ πελτέ που κάνουν νυχτιάτικα το αιματικό μας παγάκι, μ αφήνουν παγερά αδιάφορη, το «αδιάφορη» εντός εισαγωγικών , βέβαια. Γιατί, μπορεί να ξέρω πως το πτώμα είναι ζωντανό και το αίμα είναι ψέμα , μου το είχε πει κι η μαμά μου όταν ήμουνα μικρή και έκλαιγα στον κινηματογράφο: « Μην φοβάσαι παιδί μου, ντομάτα είναι», αλλά έλα που μόλις πάω να κλείσω το ρημάδι το μάτι μου έρχεται ως θέαμα ο κομμένος λαιμός ή τα πεταγμένα μάτια απ το στραγγάλισμα και μου βγάζει το μάτι έξω, ορθάνοιχτο και ακοίμιστο. Και λέω ρε σεις, χάθηκαν τα αισθηματικούλια και τα ρομαντικούλια, η « σ αγαπώ» ο «μ αγαπάς», να την βρούμε κι εμείς να νοιώσουμε ωραία και να πάμε μετά να την βρούμε με τον Μορφέα; Τα δίνετε που τα δίνετε τα φράγκα να πούμε, δώστε τα τουλάχιστον για καλό. Δεν βλέπετε τους Τούρκους πως το έχουν πιάσει καλά το παραμύθι;; Γι αυτό και έχει πετύχει η συνταγή . Σου βάζει λίγο απ όλα. Και πιστολίδι και…. Στολίδι. Και ντοματοπελτέ, αλλά και Πλούτο και αμποντάνσια, να το χαρεί η στέρηση σου. Και ο έρωτας στη σωστή δόση. Μέχρι τον κοιτώνα, από τον κοιτώνα κι έπειτα ότι ακούσανε τα αυτιά σας κι ότι φανταστήκανε τα μάτια της. όχι τα δικά μας τα χάλια, τα βγάζω όλα φόρα παρτίδα να μορφώσω την πατρίδα. Γιατί η πατρίδα έχει και ανήλικα, έχει και γερούνδια που δεν κάνει να τα βλέπουν και δυστυχώς τα βλέπουν γιατί τα «τσοντάκια» πιάνουν δουλειά , νωρίς, νωρίς, πριν κοιμηθεί ο Θοδωρής.
