Της Νίνας Ναχμία
Όλα περνάνε. Εγώ περνάω, τα χρόνια μου περνάνε, οι φοβίες μου όμως εκεί… Δεν περνάνε με τίποτα. Τις έχω φορέσει δια βίου. Στα πολύ μικράτα μου τρελαινόμουν απ’ το φόβο μου όταν άκουγα γερμανικά. Ακόμα και γερμανός να μην ήταν αυτός που τα μίλαγε, ας ήταν και Βόσνιος που η γλώσσα του φέρνει προς τα γερμανικά, μου ’παιζε αμέσως σειρήνα που μου έλεγε πως έπρεπε να τρέξω επειγόντως να κρυφτώ, να σωθώ. Τώρα, από τι να σωθώ μεσ’ την καλή ειρήνη, θα σας γελάσω.Μετά μου καλυτέρεψε αυτό και μου κόλλησε πως όποιος περπατάει πίσω μου είναι οπωσδήποτε ύποπτος. Κυρίως νύχτα. Έχω ρίξει εγώ τρεχάλα, που ούτε ο γιος του ανέμου!… Πέντε χρυσά και βάλε. Αν βέβαια κάποιος ερχόταν από μπροστά μου, δεν μ’ ένοιαζε καθόλου. Αρκεί να μην ερχόταν πίσω μου.
Μετά βελτιώθηκε κι αυτό και μ’ έπιασε αεροπλανοφοβία. Χρόνια ταξίδευα με το αεροπλάνο και μια χαρά επιβάτης ήμουνα, μέχρι να παρηγορώ και όσους το ’χαν πάρει στραβά. «Μα γιατί φοβόσαστε, είναι το πιο ασφαλές μέσον!» Ώσπου ξαφνικά, μου τη σφήνωσε. Τώρα μπορώ να σου κάνω τα πιο τρελά πράγματα. Πρώτ’ απ’ όλα, έτσι και δω άνθρωπο να πάει για την ανάγκη του, είμαι σίγουρη πως θα βγει απ’ τ’ αφοδευτήριο μ’ ένα μαχαίρι, θα ορμήσει στο πιλοτήριο κι αντί για την Αμερική που ήταν ο προορισμός μου θα βρεθώ στη Σουηδική Αραβία. Ποτέ δεν σκέφτομαι πως μπορεί να μας προσγειώσει σε άλλη χώρα. Έχω τελείως εμμονή με την Σουηδική Αραβία. Μόλις λοιπόν κάποιος σηκωθεί προς νερού του, μέχρι να τον δω να ξαναγυρίσει να παλουκωθεί, έχω πάθει δύο εμφράγματα και είμαι έτοιμη για τρίτο. Αυτό πάει το, κατσικώθηκα τελείως! Κανένας δεν μπορεί να μου αλλάξει γνώμη ακόμα και αν με διαβεβαιώσει πως μας ακολουθούν δύο αεριωθούμενα που θα μας συνοδεύσουν μέχρι την πίστα προσγείωσης. Ο εφιάλτης μου, κάθε φορά που πρόκειται να ταξιδέψω είναι πως, μόλις προσγειωνόμαστε, έρχονται κάτι άγριοι με κελεμπίες, μας βουτάνε όλες εμάς τις γυναίκες και μας πάνε κατ’ ευθείαν στο χαρέμι του εμίρη και μας κλείνουν στο καφασωτό να μην ξαναδούμε Θεού πρόσωπο. Όλες, ως κι εκείνες που η κυτταρίτιδά τους έχει κάνει ένα πάπλωμα και δυο κλινοσκεπάσματα από τις ζάρες. Τώρα τι να μας κάνει ο σεΐχης όλες εμάς τις κουδουνίστρες, θα σας γελάσω, γιατί ο εφιάλτης σταματάει εκεί.
Κάτι άλλο που είχα από πάντα και δεν το ξεκατσικώθηκα ποτέ είναι το σκοτάδι. Δεν πα να ’χω κλειδώσει, νά ’χω τρεις ασφάλειες, δύο σιδεριές και κι ένα ρόντ βάϊλερ απ’ έξω να με φυλάει και να μην μπορεί να μπει ρουθούνι; Εγώ νύχτα, έτσι και δεν έχω όλα τα φώτα αναμμένα, βλέπω ύποπτες σκιές που, αφού μας τα κλέψουνε όλα, μας βιάζουν οικογενειακώς, μας αφήνουν ανθρώπινα ράκη και φεύγουν. Μόνο άμα είναι ανοιχτά όλα τα φώτα ηρεμώ. Αφού οι γείτονες νομίζουν πως έχουμε κάθε βράδυ πάρτι:
«Πάλι το ξενυχτήσατε εχθές το βράδυ!…» Τι να τους πεις τώρα; Πως ανάψαμε όλα τα φώτα για να μην το ξενυχτίσουμε;
«Ναι μας αρέσουν τα πάρτι» λες, και καθαρίζεις.
