Του Μιχάλη Παναγιώτου.
Το Χρονικό μιας κατάθλιψης 13 Οκτωβρίου 2010…
Βάσει του διεθνούς δικαίου, όταν μία χώρα προχωρά σε αναδιάρθρωση χρέους, τότε επιμηκύνει την περίοδο πληρωμής των χρεών της.
Συγκεκριμένα, «μία χρεοκοπία ή μία αναδιάρθρωση του χρέους επιτρέπει στο Κράτος να μειώσει σημαντικά ή να μετατοπίσει χρονικά τις υποχρεώσεις του προς τους πιστωτές του και να πετύχει με τον τρόπο αυτό τη βελτίωση της ταμειακής του κατάστασης, την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης και -ενδεχόμενα- και τη βελτίωση των συνθηκών και των όρων ανάπτυξής του». Σα να λέμε ότι έχετε ένα στεγαστικό δάνειο διάρκειας 20 ετών σε κάποια τράπεζα, με δόση 1.000 ευρώ το μήνα.
Πείτε λοιπόν ότι δε σας φτάνουν αυτά που βγάζετε για να δίνετε 1.000 ευρώ το μήνα ή ότι σας φτάνουν οριακά, αλλά δε σας μένουν χρήματα για κατανάλωση – ψώνια κτλ. Πάτε τότε στη συγκεκριμένη τράπεζα και τους προτείνετε διακανονισμό ή επιμήκυνση του δανείου από 20 σε 40 π.χ. έτη με τη μισή δόση και ενδεχομένως ένα μικρό επιτόκιο, πχ δόση 520 ευρώ. Κάτι τέτοιο δείχνει να προσπαθεί να κάνει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Με απαιτήσεις που θα φτάσουν το 2013 έως το 2015 τα 70 δισ. ευρώ, πάει και λέει στους δανειστές της να επιμηκύνουν την αποπληρωμή των δανείων αντί για τρία σε έξι χρόνια, και φόρτωσαν το 2014 μέχρι το 2022 , 40 δις euro, ξέροντας ότι θα χάσουν τις εκλογές…..βλέποντας την δυναμική πού ανέπτυσσε ό ΣΥΡΙΖΑ.
Σας θυμίζει τίποτα η παραπάνω πρόταση; Tό καναν οι ΣΑΜΑΡΑΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ…Μα φυσικά την κουβέντα των τελευταίων ημερών για επιμήκυνση του δανεισμού της χώρας μας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάτι στο οποίο αντιτίθεται η Γερμανία. Και αντιτίθεται επικοινωνιακά, διαφορετικά, αν αποφασιστεί, δε θα μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα, καθώς, σύμφωνα πάντα με το Διεθνές Δίκαιο, όσο περίεργο και εάν -εκ πρώτης όψεως – φαίνεται, οι πιστωτές των κρατών έχουν πολύ λιγότερα δικαιώματα σε σχέση με τους πιστωτές ιδιωτών ή ιδιωτικών φορέων. Όχι βέβαια πως οι πιστωτές μας θα δεχτούν την επιμήκυνση αποπληρωμής χρεών αμαχητί ή χωρίς «επιτήρηση».Οπότε καλό θα ήταν να αρχίσουμε σιγά – σιγά να συνηθίζουμε τις συχνές επισκέψεις της τρόικας.
