γιορτή της Μάνας
Γράφει η Ευτυχία Καρύδη ΦαράκουΑπό τα “Παραλειπόμενα” του Κώστα Καρυωτάκη της νιότης μας. Του Κώστα Καρυωτάκη με το σκαμμένο πρόσωπο, και τ΄άγρυπνα μάτια της ευαίσθητης αγωνίας, που ποτέ ξεπεσμένοι όχλοι δεν κατάλαβαν. Ούτε θα είναι ποτέ άξιοι να καταλάβουν.
— Αγάπη μου, ήσουνα παδί, παιδί μου, είσαι άντρας τώρα,
σύρε, ακριβέ μου, στο καλό, μη σε προφτάσει η μπόρα.
— Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε, πώς να κινήσω; βρέχει,
μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ΄ έχει.
— Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε, κι αν μείνεις τελευταίος,
σύρε, και πάντα νά ‘σαι ορθός και πάντα νά ‘σαι ωραίος
— Μάνα ο χειμώνας ρυάζεται κι η νύχτα αγκομαχάει,
με δένει, μάνα, μια ντροπή, κι ένας καημός με πάει
—Βλέπε, παιδί μου, πάντα ομπρός. Το χτες μη σε πικραίνει.
Τώρα η ζωή σαν άλογο στην πόρτα σε προσμένει.
—Μάνα, οι ανέμοι ρίξανε του δρόμου το πλατάνι
με τρώει, μανούλα, η θύμηση κι ο πόνος με δαγκάνει.
—Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε. Κι αν μείνεις τελευταίος;
σύρε και πάντα νά ‘σαι ορθός και πάντα νά ‘σαι ωραίος.
—Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε, πώς να κινήσω; βρέχει,
μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ΄ έχει.
Γ
