Δεν μου άρεσε ποτέ να παρακολουθώ το θέαμα της αρένας. Και αφού δεν μπορώ ν΄ αλλάξω τα τεκταινόμενα απέχω από σχόλια και συμπεράσματα.
Για ένα μόνο θέμα είμαι κάθετη. Είμαι απόλυτα κάθετη ενάντια στη βία.
Η στρατηγική όμως του ταϊστε τα αδηφάγα ΜΜΕ και κρατήστε την υπόθεση -οποιαδήποτε υπόθεση στην πρώτη γραμμή, για να επηρεάσουμε την Κοινή Γνώμη και κατά συνέπεια τις δικαστικές αποφάσεις, με ξεπερνάει. Θα μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει τη νομική σκακιέρα γιατί στην προκειμένη περίπτωση είναι νομικοί θύτες και θύματα. Αλλά εδώ δεν θα μπορέσει κανείς να κάνει κίνηση ΜΑΤ ,για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχουν παιδιά δεν κερδίζει κανείς!
Μου θυμίζει τον ”Πόλεμο των Ρόουζ”. Ανελέητος πόλεμος. Και πραγματικά δεν μ΄ απασχολεί η κατάρρευση της Νομικής Αυτοκρατορίας που είχε δημιουργήσει ο θύτης, αλλά αντίθετα με απασχολεί η ψυχολογία των τριών κοριτσιών, των τριών παιδιών, που δεν φταίνε σε τίποτα και δεν γνωρίζω ποια είναι η αντιμετώπιση των ”φίλων” και γνωστών γύρω τους.
Με απασχολεί η εννιάχρονη κόρη που δεν γνωρίζω πως θα βιώσει όλη αυτή την ανατροπή στη ζωή της. Πως θα μοιρασθεί, αυτή η αγάπη και η ασφάλεια που ένιωθε και με τους δυο γονείς.
Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι το παιδάκι στην ολιγόχρονη ζωή του βιώνει από το υπαρξιστικό θεατρικό έργο “Κεκλεισμένων των θυρών” του Γάλλου φιλοσόφου, την πασίγνωστη φράση του Σάρτρ ”Η Κόλαση είναι οι άλλοι”.
