Του Νίκου Στέφου
Τον τόνο σε μια δημόσια συζήτηση, καλώς ή κακώς τον διαμορφώνει κατά βάση ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Ακόμα κι αν δεν τον ακολουθήσουν στο ίδιο ύφος οι πολιτικοί του αντίπαλοι, στο χέρι του είναι οξύνει ή όχι την αντιπαράθεση. Έτσι γινόταν και στο παρελθόν και έτσι θα γίνεται πάντοτε… Ποιος δεν θυμάται από τους παλαιότερους τις θρυλικές αντιπαραθέσεις στη Βουλή του Ανδρέα με τον πατέρα Μητσοτάκη της δεκαετίας του ’80; Ακόμα όμως και τότε, όλα είχαν ένα όριο. Κάπου σταματούσαν και οι δυο τους. Πιθανόν γιατί είχαν την ίδια αστική κουλτούρα και καταγωγή…
Χτες ο Τσίπρας ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή την πρωτολογία του πολύ επιθετικά, με εριστικότητα και εν πολλοίς με βρισιές. Χωρίς να προκληθεί και με εμφανή την προετοιμασμένη διάθεση για καυγά! Κουνούσε το δάχτυλο και αποκαλούσε ανοιχτά τους αντιπάλους του – και κυρίως τον Μητσοτάκη και τους Νεοδημοκράτες – ανήθικους, λαμόγια και απατεώνες!
Όταν λοιπόν ο πρωθυπουργός μιας χώρας υπερβαίνει με πρωτοφανή τρόπο τα εσκαμμένα τι θα έπρεπε να κάνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Να απαντήσει με γλυκανάλατο ύφος αρσακειάδας για να μη ρίξει το…επίπεδο; Είναι στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα να αντικρούσει αμέσως όλες αυτές τις βαριές κατηγορίες!
Για αυτό και ο Μητσοτάκης που συνήθως ακολουθεί μια τακτική σχετικά ευπρεπών τόνων, προτίμησε να αμυνθεί στην επίθεση Τσίπρα με σκληρή αντεπίθεση. Γιατί αντιλήφθηκε εγκαίρως, μετά ίσως τον αρχικό αιφνιδιασμό, ότι ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θεωρώντας τον αστικό καθωσπρεπισμό της κεντροδεξιάς ως αδυναμία και συμπλεγματική ενοχή, ήθελαν να τον αποτελειώσουν ηθικά και πολιτικά με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη…
Αντιμετωπίζοντάς τον έτσι με τα δικά του όπλα, ο Μητσοτάκης πέρασε σε μια σειρά σκληρών καταγγελιών κατά της κυβέρνησης και μη αποφεύγοντας να τοποθετηθεί για τη δανειοδότηση της ΝΔ αλλά και για τη Siemens ανέβασε κατακόρυφα το πολιτικό θερμόμετρο! Για αυτό και στην τριτολογία του ήταν ο Τσίπρας που εμφανίστηκε με απολογητικό στυλ επιχειρώντας επιτέλους με ήπιους τόνους να απαντήσει στον πολιτικό του αντίπαλο…
Ένα είναι το σίγουρο από τη χθεσινή συζήτηση. Το σκληρό ροκ δεν θα το χορεύει πλέον μόνος του ο Τσίπρας. Ο Μητσοτάκης απέδειξε ότι οι αστοί ξέρουν, εκτός από βαλς, να χορεύουν κι εκείνοι σκληρό ροκ. Ο χρόνος, λοιπόν, θα αποδείξει ποιος θα εξαντληθεί πρώτος… Και ποιος θα το μετανιώσει…
