Θέλει ο παπάς ν’ αγιάσει, και σ΄ αυτή την περίπτωση παπάς είμ’ εγώ, αλλά δεν τον αφήνουν οι διαβόλοι, που σ’ αυτή την περίπτωση είναι, τα Μαζικά Μέσα Εξαθλίωσης, και κάποιος έντυπος ανέντιμος τύπος. Κάτι παθαίνω βρε παιδί μου. Διαβολίζομαι. Μου ανεβαίνουν
τα γράδα μου, μου ανεβαίνει η τσαμπούκα μου, που μου ανεβάζει την μικρή πίεση που ισοφαρίζεται με τη μεγάλη και πάει να μούρθει κόλπος.
Δεν τους πάω πια αυτούς τους τσάμικους ταμπάκους της ζωής μας, που τίποτα δεν έκαναν, τίποτα δεν είναι και νομίζουν πως, μετά απ’ αυτούς, το χάος. Δεν μ’ αρέσει δηλαδή καθόλου να ρίχνουν μόνιμα, τον θυσαυρό αυτής της χώρας στα σκουπίδια, και στη θέση τους να μοστράρουν τις αλανοδεσποινίδες και τα μπρατσωμένα βιδέλα για φίλντισι. Λες και άλλη ζοχάδα δεν είχαμε παρά να μαθαίνουμε γιά τις φιάξεις που σκαρφίζονται γιά να προβάλλονται Ποιοί χώρισαν. Ποιοί τα βρήκαν και τα ξανάχασαν. Ποιοί μέχρι να τα ξαναβρούν γκομένιασαν με κάποιον άλλον που κι αυτόν τον φούφουτο πρέπει να τον μάθουμε όπωσδήποτε για να μη χάσουμε παράσταση και μας λένε αμόρφωτους. Πόζες σε ολόσωμο, σε μπούστο απ’ τη μέση και πάνω, απ’ τη μέση και κάτω και περιπαθές ύφος απαξίας: «Για δες χαϊλίκια μάνα μου που έχει η Ζαχαρούλα σου.»
Τέτοια αηδιαστικά, να σου κάνουν τ’ άντερα μότο-κρος. Βέβαια δεν σου χρειάζεται και ιδιαίτερη ευφυία για να καταλάβεις πως τα σκανδαλάκια είναι προκάτ και πως όλοι αυτοί είναι τόσο πρόσκαιροι όσο τα αγριοσέσκουλα το καλοκαίρι, που ούτε στον καιρό τους τρώγονται. Αυτό που με τρώει όμως, είναι γιατί πως και ποιός στήνει όλη αυτή τη μανούρα για να μοστράρει το σάπιο για τεφαρίκι. Γιατί δεν μπορεί να γίνεται για πλάκα όλο αυτό το τρεχαλητό των αλαφιασμένων λαγωνικών να πιάσουνε λαυράκι στο τέλμα και να ξοδεύουνε τόσο χαρτί και μελάνι για το τίποτα, κάποιο νιτερέσο θα έχουνε. Κι’ αυτό το νιτερέσο δεν πρέπει να είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Τα πακέτα βέβαια δεν τάχουν οι πνευματικοί. Αυτοί δεν έχουνε να φάνε!
Οι σαλταπήδες και τα ρεμπεταηδόνια τάχουνε και τα μοιράζουνε. Η πλάκα όμως είναι που ενώ τους τα χώνουνε για να τους τα γράφουνε, άμα γράφουνε κάτι παραπάνω, τους πατάνε μυνήσεις για να δείξουνε πως είναι υπεράνω… Λες και τους βγάλανε με το ζόρι με τούρλα τα γυμνά οπίσθια. Ετσι στο τελείως εξ απροόπτου τους βρήκε ο φωτογράφος σ’αυτή την ιδιωτική πόζα και τους τράβηξε. Μα τόσο πολύ κουτάλευρο φάγαμε τέλος πάντων που κάθε τσακαλάκι μπορεί να μας παραμυθιάζει κατά πως το στρώνει και να μας πιάνει κότσους; Πολύ κατάκαρδα τόχω πάρει. Μούχει φουντώσει ο θιγμένος πατριωτικός μου εγωϊσμός. Είναι δυνατόν δηλαδή ολες οι τζουτζούδες και οι στραμπουλιάριδες του ελληνικού άσματος που το κάνανε να το σιχαίνεσαι, να έχουν άποψη επί παντός επιστητού και να είναι μονίμως επί του στητού σε όποιο περιοδικό και κανάλι ανοίξεις; Είναι να τρελαίνεσαι δηλαδή, να θες να ρίξεις δέκα φάσκελα και να το παίξεις τουρίστας.
