Της Νίνας Ναχμία
Σκεφτόμουν τι θέμα να γράψω, όταν χθες ήρθε μια φίλη μου και μού’ φερε να διαβάσω ένα γράμμα από τον αγαπημένο της. Συγκεκριμένα η φίλη μου είναι 30 χρονών, κι’ εκείνος μόλις 28. Της ζήτησα να δημοσιοποιήσω ενα μέρος από το γράμμα που είχε λάβει και την κατάφερα. Αξίζει να το διαβάσετε κι εσείς να παρηγορηθείτε πως υπάρχουν ακόμα νεολαίοι, ωραίοι που έστω και αριθμητικά λιγοστοί , κάνουν την διαφορά κόντρα στην διαφθορά. Λέει λοιπόν το γράμμα.Αγαπημένη μου. Ευχαριστώ γι’ αυτά τα δύο χρόνια που μου χάρισες.
Ευχαριστώ γι’ αυτό που είσαι το διαφορετικό και τόσο ακριβό για μένα. Δεν θα κουραστώ να στο λέω αυτό όσα χρόνια κι’ αν περάσουν γιατί ο ερωτάς μου έχει μετουσιωθεί σε πάγια αγάπη και η αγάπη δεν παλιώνει. Πότε μένει αναλλοίωτη στον χρόνο και αγέραστη. Ξέρεις πια πώς θέλεις να είσαι μόνο μ’ αυτόν τον άνθρωπο για πάντα ότι κι’ αν σου συμβεί. Όταν ο έρωτας δεν μετουσιωθεί σε αγάπη είναι μοιραίο να σβήσει. Είναι σαν την φλόγα του καντηλιού. Στην αρχή είναι ζωηρή μετά χαμηλώνει, χαμηλώνει και άμα τελειώσει, το λάδι σβήνει. Το φώς του ήλιου, όμως δεν σβήνει ποτέ. Θα έρθει η νύχτα και περιμένεις την μέρα που θα έρθει οπωσδήποτε πάλι και θα ξαναβγεί Κι’ εσύ για μένα είσαι το φώς του Ηλίου…..»
Μάλιστα, κυρίες και κύριοι αυτό το γράμμα το έγραψε ένας άντρας μόλις εικοσιοκτώ χρονών και όχι κάποιος εξηντάρης που ερωτεύθηκε και ξαναμωράθηκε. Βέβαια απέχει πολύ της σημερινής σκέψης και πράξης του μεγαλύτερου ποσοστού των νέων γι΄ αυτό και είναι η εξαίρεση. Φαντάζομαι πως αν το διάβαζε κάποιος συνομήλικος του από αυτούς του συρμού και του…παλουκιού θα έλεγε στον κολλητό του. Τι μπαρμπούτσαλα είν’αυτά ρε που γράφει αυτός ο μ…στην γκόμενα, επικοινωνεί ρε ή τού’ σπασε το καρμπυρατέρ και χάνει λάδια» και άλλα ωραία τινά που λέν τα πετεινά στις κότες τις επονομαζόμενες και τσίμπλες. Κι’ αυτές οι χαζοχαρούμενες κοιτάζουν τον αυγοκέφαλο συνεπαρμένες οι ματιασμένες και ας μην ακούσουν ποτέ τίποτα όμορφο από αυτόν. Δεν ξέρουν, βέβαια, ούτε θα καταλάβουν ποτέ πως χάνουν στην ομορφότερη ηλικία τους ότι ωραιότερο θα μπορούσε να τους συμβεί. Μετά παίρνουν τον γκαγκά αλά μπρατσέτο και πάνε στο ορθάδικο να….την βρούνε που την είχανε…χαμένη, οι χαμένοι, να στριμωχθούν σαν σε λεωφορείο σε ώρα αιχμής και να κουνιούνται ακίνητοι μ’ένα ποτήρι στο χέρι που τους έχει ξεραθεί, αφού δεν ξέρουν που να τ’ακουμπίσουν. Μετά τ’ ακουμπάνε και πάνε με τον έτσι για μιά…από γκιουβέτσι. Το πρωί έχουν ένα χάνγκ όβερ σαν να τους κρέμασαν από τα πόδια όλη νύχτα. Τώρα εγώ δεν ξέρω ποιος είναι ο πιο μαμαλίγκας ο έτσι ή ο γκιουβέτσης που γράφει στην κοπελιά του ρομαντικά γράμματα και την παίρνει να πάνε κάπου ν’ ακούσουν όμορφη μουσική καθιστοί ή χορεύοντας, τσίκ του τσίκ Ποιος κερδίζει αυτό που χάνει ο άλλος και δεν θα το βρει ποτέ του αυτός.. Δεν ξέρω ας το σκεφτεί μόνος του, αν μπορεί βέβαια. Γιατί δεν νομίζω ότι μπορεί. Το να είσαι ίδιος δεν λέει. Να είσαι διαφορετικός, κάνει την διαφορά.
