του Νίκου Στέφου
Κάτω από άλλες συνθήκες θα παράφραζα τη γνωστή παροιμία και θα έλεγα ότι «εδώ ο κόσμος χάνεται και μια φίλη μας χτενίζεται». Βέβαια κύριος Πελεγκρίνης μπορεί να μην είναι η φίλη μας που χτενίζεται, όμως Η. απόφασή ΤΟΥ ΝΑ Θέλει ΝΑ Πάει ΓΙΑ ΝΑ παίξει ΣΤΟ έκδοσης Παρίσι δείχνει Ότι ΤΗΝ ώρα ΠΟΥ ΤΑ πανεπιστήμια ΕΙΝΑΙ διαλυμένα, οι φοιτητές χάνουν το εξάμηνό τους και οι γονείς είναι από απόγνωση ανεβασμένοι στα κεραμίδια, ο ίδιος έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος σοβαρότητας και υπευθυνότητας. Είναι δυνατόν να τα παρατάει όλα και να πηγαίνει για θεατρική τουρνέ τώρα? Και προσιδιάζει αυτό σε πανεπιστημιακό δάσκαλο και μάλιστα στον πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών?Από την άλλη και ο υπουργός Παιδείας τεντώνει όντως το σκοινί. Αλλά πιστεύω ότι εδώ που φτάσαμε θα πρέπει όλοι να αντιληφθούνε ότι δε μπορούμε να παίζουμε. Πρέπει να ληφθούν αποφάσεις! Θα πρέπει να καταλάβουν και οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων ότι δεν έχουν το δικαίωμα να παίζουν με τις τύχες χιλιάδων νέων ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα να γίνονται το κλωτσοσκούφι μιας πολιτικής αντιπαράθεσης. Γιατί φυσικά η σύγκρουση στα πανεπιστήμια έχει προ πολλού ξεφύγει από τα συνδικαλιστικά όρια και έχει πάρει τη μορφή ανοιχτής πολιτικής αναμέτρησης. Κάποιοι πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να ρίξουν την κυβέρνηση!
Θα πρέπει όμως να καταλάβουν ότι τα πανεπιστήμια δεν ανήκουν σε κανέναν τους. Δεν είναι μαγαζάκι τους! Ούτε στον υπουργό ούτε στους υπαλλήλους ούτε στους καθηγητές ούτε στις οργανωμένες τραμπούκικες μειοψηφίες των επαγγελματιών φοιτητοπατέρων. Ανήκουν στους πελάτες τους, δηλαδή στον κόσμο, ΣΕ Ολους αυτούς ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ υστέρημά πολυακουσμένα πληρώνουν δυσβάστακτους φόρους ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ σπουδάσουν Παιδιά πολυακουσμένα. Και επειδή ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, τα πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν σήμερα, τώρα! Γιατί αλλιώς μαύρο φίδι που τους έφαγε!
