Της Νίνας Ναχμία
Όπως σας έχω ξαναπεί, εγώ μένω στο Μετέωρο Βήμα του Χολαργού. Δηλαδή δεν είμαι ούτε στον Χολαργό ούτε στου Παπάγου. Είμαι κάπου στη μέση που καθόλου δεν μ’ αρέσει. Διότι, αν έχεις την ατυχία να βρίσκεσαι στα όρια αυτών των δύο δήμων, που ποτέ δεν τα τακιμιάσανε, παρ όλο που τώρα πια γίνανε ένα με τη συνένωση «Καλλικράτη», είσαι σαν το έκθετο που περιμένει εναγώνια κάποιον να το υιοθετήσει, να το προστατεύσει και κανείς δεν το υιοθετεί.
Σ’ έχουν, δηλαδή, τελείως του πεταματού. Παρ’ όλο που πληρώνεις, σαν νομοταγής, κανονικά τα δημοτικά τέλη, στην ουσία δεν ανήκεις ούτε στον ένα ούτε στον άλλο δήμο. Εγώ λοιπόν που βρίσκομαι, γωνία μπακλαβά, Πολυμνίας και Αναστάσεως, προς Χολαργού μεριά, ο μεν Παπάγος με θεωρεί νόθο παιδί του γείτονα κι ούτε που σκέφτεται να με νομιμοποιήσει, και γιατί άλλωστε; ο δε Χολαργός, με θεωρεί το ίδιο νόθο παιδί του, γιατί βρίσκομαι στα όρια του αντίπαλου του δήμου.
Η οδός Αναστάσεως, λοιπόν στενή σε πλάτος, μεγάλη σε κίνηση, ανήκει η μισή στο δήμο Παπάγου που, την καθαρίζει, και της ισοπεδώνει και τα πεζοδρόμια άμα στραβώσουν και η άλλη μισή στο Χολαργό που την αφήνει τελείως στη μοίρα της, να είναι στραβή κουτσή κι ανάποδη. Εκεί να βλέπεις μάστορα, καμπούρες και τρυπάρες, που έτσι και νύχτα περπατάς, θε να σε βρουν λαχτάρες. Εκτός που, όπου κι αν περιπατείς, λάσπες και σκαφτά πατείς. Τελείως των σκυλέων και των σκουπιδέων έχουμε γίνει.
Το ξεκινάς για περίπτερο, δυο βήματα πιο πέρα, όμως πεζοδρομιάκι, που υποτίθεται πως έγινε για σένα δεν το πας με τίποτα γιατί ο καφενές-ρεφενές που είναι λίγο πιο πάνω αφήνει τους χαρτοπαιχταράδες, ν’ αράζουνε τα αυτοκίνητά τους σύρριζα ώστε ούτε οδοντογλυφίς ως συλφίς να μην το περνάει Ο καφενές επίσης έχει και την φαεινή ιδέα να πετάει ότι απόβλητα του περισσεύουνε επί του πεζοδρομίου, ώστε να κάνει ακόμα πιο ταλαίπωρη την διέλευσή μας. Έτσι σου μένει ως ειμαρμένη το μέσον του δρόμου, με τ’ αυτοκίνητα να σε ξουρίζουν κ’ οι οδηγοί τους να σε βρίζουν και να σε χειροτονούν με πέντε ανοικτούς δακτύλους.» Όμως ο δήμος, δήμιος του Χολαργού που σε χαρατσώνει μηνιαίως, ούτε κόπτεται για το τι σου συμβαίνει, ούτε ακούει τις επικλήσεις σου στις απανωτές κλήσεις σου. Μόνο τα δημοτικά τέλη δεν ξεχνά, εκεί είναι μαγκάκι.
Ωστόσο εμείς στα όρια έχουμε βγει τελείως από τα όρια. Κάποια στιγμή όλοι οι κουτσοί, οι στραμπουλιγμένοι, οι αυτοκινητοχτυπημένοι, οι σκουπιδιασμένοι θα τον μηνύσουμε, τον δήμο ενωμένοι, γιατί άλλο δεν μας μένει, κι αυτό δεν θα του το συνιστούσα του νυν δημάρχου, όπως δεν το συνέστησα και στον τέως όταν αυτός ήτο επί του καναπέως. Ο νυν, όμως δεν βλέπω να καθαρίζει έτσι εύκολα. Εγώ πάντως, που όλα αυτά τα χρόνια με το ποδαράκι μου, άλλοτε κουτσό κι άλλοτε ίσο, θα κρατήσω, οπωσδήποτε το ίσο στους γείτονες και συνδημότες μου, γιατί όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει κάτι άλλο. Ως πότε θα είμαστε οι πληβείοι στους εξ’ απεναντίας προύχοντες ενώ πληρώνουμε τα ίδια μ’ εκείνους; Μια ερώτηση κάνω.
